Simply Me คลังความสุข จงสุขให้สุด... ในสิ่งที่เป็น!

โดย : ไพโรจน์ สุวรรณจินดา
สำนักพิมพ์ : ดีเอ็มจี (DMG)
หน้า : 232 หน้า

หากคุณตั้งใจจะตั้งคำถามกับผม ว่า “เราจะวัดระดับความสุขของแต่ละคนได้อย่างไร”
ผมคงจะตอบคำถามนั้นไม่ได้และคงไม่สามารถหาตัวชี้วัดที่ชัดเจนพอที่จะกำหนดได้ว่า

“คุณหรือผม ใครจะมีความสุขมากกว่ากัน” เพราะมันเป็นเรื่องของจิตคิดปรุงแต่ง ใจของเราเองจะกำหนดความ “พอเพียง” ของความสุขที่พึงมี ซึ่งผกผันไปตามพื้นฐานของความ “เพียงพอ” ของจิตใจ และรูปแบบการใช้ชีวิตที่แตกต่างกันไปของแต่ละคน ทุกวันนี้ หลายๆ คนต่างพยายามค้นหาคำตอบให้กับตัวเอง ว่าความสุขที่เราคิดว่า "พอ" นั้น อยู่ตรงจุดไหน และหลายคนมักจะได้คำตอบว่า ...สุดท้ายตัวเองไม่เคยค้นพบจุดที่ว่านั้นเลย  ในวัยเด็ก ก็ฝันไว้ว่า โตขึ้นขอให้ได้มีหน้าที่การงานที่มั่นคง มีบ้านเป็นของตัวเองสักหลัง มีรถยนต์คันเล็กๆสำหรับขับขี่ไปทำงานสักคัน มีครอบครัวที่อบอุ่น ก็น่าจะมีความสุขเป็นที่สุดแล้ว แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป แม้ทุกอย่างที่เคยฝันไว้ จะได้มาครบถ้วน  แต่เขาเหล่านั้นกลับรู้สึกว่า ความสุขที่ได้รับ ยังไม่เพียงพอ บ้านที่อาศัยอยู่ในปัจจุบันนั้น เล็กเกินไป รถยนต์ที่ใช้อยู่ ก็ดูจะไม่เหมาะสมกับฐานะหน้าที่การงาน เมื่อเปรียบเทียบกับคนอื่นแล้ว  รู้สึกว่า ตัวเองจะยังด้อยกว่า ดังนั้น แทนที่จะได้พบกับความสงบสุขในชีวิต  จิตใจกลับร้อนรน เป็นทุกข์ อยากได้บ้านหลังใหญ่กว่าเดิม อยากได้รถยนต์คันใหม่ ป้ายแดง อยากได้โน่น อยากได้นี่ เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น  ไม่รู้จักพอ ต้องดิ้นรนไขว่คว้า เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองคิดว่า จะทำให้ตัวเองมีความสุขเพิ่มขึ้น แท้จริงแล้ว นั่นคือความทุกข์นั่นคือการเดินหลงทาง  เขาเหล่านั้น ไม่เคยที่จะหาความสงบสุขในใจของตนเองได้เจอ ท่านพุทธทาสภิกขุ สอนไว้ว่า “มีกู ก็มีกรรม หมดกูก็หมดกรรม กรรมเกิดแก่ตน อยากหนีให้พ้น ต้องละตัวกู ของกู” จิตที่คิดจะให้... มีความสุขกว่า จิตที่คิดจะเอา